دودکش

تقریبا یه ماه یا اندکی بیش طول کشید... همون ماجرای سخته ولی ممکنه!

دورانی بود خلاصه؛ چندین بار که گم نشدیم و پیدا شدیم؛ عجب اوضاعی بود، همکلاسی هامون رو تو راه پله ها و راهرو ها و با وضع سردرگمی خاصی پیدا می کردیم!

از سخت ترین راه ها، راه رفتن به کتابخونه ی دانشکده ست... فک کنم فقط یه راه پله از 4تا راه پله بهش راه داره! واسه اون راه پله هم علامت گذاشتیم تا گمش نکنیم!!!

استفاده ی حداقلی از یه فضای حداکثری! دقیقا مطابق همه جای دنیا!!!

ساختار ساختمان راه آهن خیلی جالبه(!)؛ وقتی که آدم برای بار چندم توش گم میشه دوست داره بلند بلند داد بزنه:« درود وصد درود بر طراح ومعمارش... »!

البته شاید هم دلیلی داره که ماها در جریان نیستیم ولی خوبه واسه اونایی که نیومدن دانشکده راه آهن یه توضیح اجمالی بدم...

شما یه مکعب مستطیل رو در نظر بگیر؛ حالا با یه مکعب مستطیل دیگه توش رو خالی کن! به دودکشی ماننده است که در اثر ناخوش ذوقی از استوانه به ساختمان مبدل و تغییر کاربری داده است...