از دست اندرکاران نشریه ی فخیمه ی راه آهنی سوزن (!) تشکرات لازم را به عمل آورده و توفیقات الهی را برای ایشان مسألت می نماییم...
واقعا روح تازه ای بر بدنه ی راه آهن دمید البته خبلی دیر و بعد از تذکرات زیاد!
از ذکر این مورد غافل نباشیم که فعالیت های گسترده ی انجمن به این مورد کمک زیادی کرد...
آدم تا وقتی نمونه های انسانی کار و پایبندی به خوردن حقوق حلال رو نبینه باورش براش یه مقداری مشکله؛ تا موقعی نبینی کسی به راحتی و تنها برای خدا سعی می کنه کارت رو راه بندازه اصلا محال جلوه می کنه یا وقتی می بینی هر موقع کسی به مسئولی مراجعه میکنه با دل آرام و لب خندان شروع می کنه به تعریف کردن از اون مسئول گرامی...
خوب از این جمله اشخاص کم نداریم، مخصوصا بعضی رئیس دانشکده ها...
شده سال به سال یه بنده خدایی رو تو دانشگاه نمی بینی ولی دقیقا موقعی که باید از تمام نیروهات برای رسیدن به کلاس استفاده کنی حتی آقای برخورداری رو هم می بینی!
حالا باید وایسی و سلام علیک کنی و با هزار زور و زحمت خودتو نجات بدی...
نصیبتون نشه...
- من که شنیدم به ازای هر واحد، پنج دقیقه ست...
- جدی میگی؟ پس جمع کن بریم دیگه!
- باور کن اگه این دفعه هم دیر کنه...
دقیقا همین لحظه استاد وارد میشن و سر و صداها فروکش می کنه؛ تحقیقا بیست دقیقه از ساعت هشت می گذره و استاد تازه سر کلاس حاضر شدن...
به خاطر دارم که روزی یکی از دانشجوها تنها ده دقیقه دیر به کلاس رسید اما با تذکر استاد مواجه شد؛ چه خوب می شد اگر این تذکرات دوطرفه بود یا بهتر از اون، هیچ کس دیر نمی کرد...
