از دست اندرکاران نشریه ی فخیمه ی راه آهنی سوزن (!) تشکرات لازم را به عمل آورده و توفیقات الهی را برای ایشان مسألت می نماییم...
واقعا روح تازه ای بر بدنه ی راه آهن دمید البته خبلی دیر و بعد از تذکرات زیاد!
از ذکر این مورد غافل نباشیم که فعالیت های گسترده ی انجمن به این مورد کمک زیادی کرد...
آدم تا وقتی نمونه های انسانی کار و پایبندی به خوردن حقوق حلال رو نبینه باورش براش یه مقداری مشکله؛ تا موقعی نبینی کسی به راحتی و تنها برای خدا سعی می کنه کارت رو راه بندازه اصلا محال جلوه می کنه یا وقتی می بینی هر موقع کسی به مسئولی مراجعه میکنه با دل آرام و لب خندان شروع می کنه به تعریف کردن از اون مسئول گرامی...
خوب از این جمله اشخاص کم نداریم، مخصوصا بعضی رئیس دانشکده ها...
شده سال به سال یه بنده خدایی رو تو دانشگاه نمی بینی ولی دقیقا موقعی که باید از تمام نیروهات برای رسیدن به کلاس استفاده کنی حتی آقای برخورداری رو هم می بینی!
حالا باید وایسی و سلام علیک کنی و با هزار زور و زحمت خودتو نجات بدی...
نصیبتون نشه...
- من که شنیدم به ازای هر واحد، پنج دقیقه ست...
- جدی میگی؟ پس جمع کن بریم دیگه!
- باور کن اگه این دفعه هم دیر کنه...
دقیقا همین لحظه استاد وارد میشن و سر و صداها فروکش می کنه؛ تحقیقا بیست دقیقه از ساعت هشت می گذره و استاد تازه سر کلاس حاضر شدن...
به خاطر دارم که روزی یکی از دانشجوها تنها ده دقیقه دیر به کلاس رسید اما با تذکر استاد مواجه شد؛ چه خوب می شد اگر این تذکرات دوطرفه بود یا بهتر از اون، هیچ کس دیر نمی کرد...
« از جمله مواردی که در رزومه ذکر میشه، رفتن به اردوهایی امثال اردوی جهادیه که در اون قصد ونیت، خدمت کردن به دیگرانه؛ چون این اردوها مسئولیت اجتماعی افراد رو نشون میده، یعنی مسئولیتی که اون ها در خودشون برای کمک به نیازمندها میبینن... »
این سخنان گهربار رو یکی از اساتید خوبمون داشت می فرمود...
اینجوری بود که به فکر افتادم؛ به فکر افتادم که یه کمکی به سال پایینی هام کرده باشم و چه کمکی بهتر از قرار دادن امتحانات؛ چه دانشکده ای و چه غیر راه آهنی؛ و البته به فکر فرو رفتم که "چرا دیگران نکاشتند و ما نخوردیم ولی ما بکاریم و دیگران بخورند؟" که بس جای تأمل دارد وتعمق!
البته یه وقت سوء تفاهم نشه؛ این کاشتن ها هیچ ربطی به رزومه نداره... مقصود از بیان قسمت اول فرمایشات اون استاد، بردن مخاطب به فضای کلاسه و صرفا جهت اطلاع...
پس از حالا به بعد سوالاتی در این دفترچه منتشر خواهد شد که تا به حال مسلمان نشنیده وکافر ندیده*!
*اشاره دارد به شعر:
صراط مستقیم میرداماد مسلمان نشنود، کافر نبیناد...
چطور ممکنه؟ من که نمی فهمم...
ترم اولی و در به در دنبال سوالای نیم ترم...
از کی بپرس؟ از انتشارات دانشگاه « فلان کتاب با قیمت فلان، فلان کتاب هم با قیمت فلان...»
یعنی چی؟ یعنی سوالای امتحانات هیچ جایی پیدا نمیشه؟ نه به صورت کتاب، جزوه مانند و سال به سال...
اینجا رو نمی دونم ولی باقی دانشگاه ها ازین خبرا نیست که دانشجو ها برن کتاب بخرن؛ شورا صنفی و انجمن علمی های دانشکده سوالات رو هر سال بایگانی می کنن، جواباشو در میارن و بعد می فروشن...
چند تا خوبی داره: 1- قیمتش خیلی پایین تره... 2- سوالات یک سال رو کنار هم میبینی... 3- پولش میره تو جیب دانشگاه... 4- اصلا دانشجو یعنی همین!
همین هم شد یکی از انگیزه های ما یرای تاسیس این دفترچه...
مردد و دو دل می مونم که به اون کاغذی که روی شیشه چسبیده اعتنایی کنم یا نه؛ همین لحظه ست که به احتمال خیلی ضعیفی (اگه که ترم های ابتدایی باشه!) با خودم می گم : آیا من انسانی قانون شکن هستم یا پایبند به قانون؟ بی توجه به همه ی خیالات و بی خیال همه ی توجهات، دلم رو می زنم به گرمای داخل اتاق انتظامات (شاید هم حراست!) و سعی می کنم با یک حس نه چندان خوب سلام وصبح به خیری گفته باشم و رد بشم و مثلا انگار که رو شیشه با فونت درشت هیچ جیزی درباره کارت دانشجویی ننوشته...
در به در دنبال جایی می گردم که بتونم یک ذره هم که شده حتی برای پنج دقیقه پلک هامو رو هم بذارم؛ چقدر خوابم میاد؛ چقدر دوست دارم که یک پتو از آسمون نازل بشه و بامن صحبت کنه، بگه : بخواب، بخواب...
هوا خیلی سرده، هوا بس مردونه سرد است! اصلا انگار هوای دانشگاه با بقیه ی تهران فرق می کنه، دو سه درجه سرد تر نشون میده... سرد نمی تونه جوهر مطلب رو ادا کنه، نمی دونم چه لغتی می تونه این کار رو انجام بده ولی می دونم که باید با پوست و استخون احساس بشه...
چقدر دار و درخت و چمن وگل و بوته... اگه چشمات خواب خواب هم باشه مجبور می شی این همه قشنگی رو نگاه کنی... از بین سرمای نشأت گرفته از خیسی خاک باغچه ها، خودم رو به مقبرة الشهدا می رسونم، جایی برای نشستن داره ولی کم کم صدای تلق تلق دندونام بلند می شه و راهم رو ادامه می دم به سمت مسجد...
عجب گرمای دل نشینی... کاش می شد یک روز تمام اینجا خوابید؛ میشه گرما رو از بیرون حس کرد، ولی حیف که درب مسجد به روی خواب گزاران(!) بسته ست...
چاره ای نیست، راهی نمانده، بی تابم، امان از خواب!
راه می افتم به سمت ساختمان علوم پایه؛ به خودم دلداری میدم که میشه روی صندلی تکی هم خوابید... خودم رو آماده می کنم برای کاغذی که روش نوشته: باز است.
به این کاغذ مذکور می رسم، گرما رو هم احساس می کنم، چرتکی هم میزنم اما...
تقریبا هر روز این ماجرا تکرار میشه،ماجرای سرما وخواب رو عرض نمی کنم؛ سرما برای دو فصله وخواب هم دو روز تو هفته...
دستم رو که روی درب ساختمون علوم پایه میذارم با خودم میگم: میشه، بالأخره میشه؛ یه روز میشه که وارد دانشگاه میشم ومی بینم که آسفالت هم سبز شده و پر از دار ودرخت...
گمان میبرم که حتما دلیلی داره که من نمیدونم، شاید برای مبارزه با گرمای زمینه و شاید هم حماسه ای درخور دانشگاه... بالأخره این همه آب پاشی روی آسفالت لم یزرع اون هم هر روز، دلیلی لایق داره...
آب چاهه قبول ولی مگه چاه، منبع آب نیست؟ هزار و یک دلیل هست برای نفی ونهی این عمل عبث که دلیل هزار ویکم اون سردتر کردن هواست وقتی که من...
